Vijf dagen na de revolutie, vaardigde de Sovjetregering het gratis ziekenzorg-decreet uit.
De conjunctuur geeft aan hoe goed het gaat met een economie.
Als de vraag naar geaggregeerde producten in een land stijgt, stijgt de conjunctuur.
De geaggregeerde vraag is de vraag naar alle producten op alle markten in een land.
Hiermee verschilt het dus van de collectieve vraag, die alleen verwijst naar de vraag naar één product.
Als de conjunctuur van een land erg laag is kan een land in een depressie komen.
Tijdens een hoogconjuctuur is het voor de werkers iets makkelijker om bij de werkgevers een loonsverhoging en andere verbeteringen van de levensstandaard te eisen.
Bij een laagconjuctuur zullen de werkgevers proberen de lonen te verlagen.
---------------------------
De leefomstandigheden eind negentiende en begin 20e eeuw waren erbarmelijk.
Arbeidsonrusten konden niet uitblijven.
In Oost groningen bijvoorbeeld braken stakingen uit in de veenkolonien.
Door de Industriele Revolutie, die rond 1750 in Engeland was ontstaan, waren steeds meer boeren en kleine zelfstandige handwerkslieden gewongen in de fabrieken te gaan werken.
Het leger van kapitalisten groeide enorm, al moeten we deze kapitalisten, de mannen met hoeden, niet vergelijken met de spuugrijke 1%
De Industriele Revolutie zorgde, door het bij het kapitalisme ingebakken honger naar steeds meer winst, voor een overproductie (dat geldt nog tot de dag van vandaag).
De procucten worden voor een lagere prijs aangeboden, waardoor de arbeider deze kon betalen en zich er een schijnwelvaart voordoet.
De overige prijzen voor de menselijke benodigdheden bleven echter wel hoog zodat er een verschuiving van de armoede voordoet ten nadele van een goed levensonderhoud.
----------------------------
In 1867 schreef Marx 'das kapital'.
Het boek bleef niet in de kast liggen, maar werd opgepakt door de sociaal democraten, in die tijd nog eem linkse beweging waaruit de communistishe partijen zouden groeien.
Door de stijd van de arbeiders onder leiding van de sociaal democraten waren de elite, de werkgevers en de uitsluitend rechtse regeringen gedwongen om toezeggingen te doen.
Wanneer werd de eerste vakbond opgericht?
Er zijn beperkte gegevens over vroege vakbonden, maar zelfs het schaarse bewijsmateriaal laat zien dat ze in de hele West Country bestonden tot in de achttiende eeuw.
Er was al in 1717 een vakbond van houtbewerkers uit Devon en Somerset.
De National Society of Brushmakers kan worden herleid tot 1747 met een vestiging in Bristol in 1782.
De vakbond In Nederland
Per 1 juni 1866 wordt de Algemeene Nederlandsche Typografenbond opgericht, de eerste vakbond van Nederland.
De werkgevers werken de bond actief tegen, maar er is geen houden meer aan.
Al snel volgen andere vakbonden.
De vakbonden bperken zich niet tot de lonen, maar boekten ook andere succesen.
- 1901-Ongevallen- en Gezondheidswet
- Verzekeren tegen bedrijfsongevallen
- De oudste sociale regelingen en uitkeringen waren gericht op pure armoede: geef de armste mensen wat geld om in hun primaire levensbehoeften te voorzien.
- Daarnaast begonnen zich begin 20e eeuw uitkeringen te ontwikkelen die meer het karakter hadden van een werknemersverzekering.
- Zo ontwikkelde zich een verzekering tegen werkloosheid.
Vakbonden speelden hierbij, door de druk op de regeringn een centrale rol.
-Gaandeweg ontwikkelden zich tevens wetgeving en steun bij ziekte en arbeidsongeschiktheid.
Deze waren aanvankelijk sterk gericht op de situatie dat een arbeider tijdelijk of permanent ongeschikt was geworden om te werken. Ook een hoge leeftijd werd als zodanig gezien.
De eerste sociale verzekeringswet was de Ongevallenwet uit 1901. Deze verzekerde de arbeiders in de gevaarlijkste bedrijven tegen de inkomstenderving na een ernstig bedrijfsongeval.
De Ongevallenwet werd ingevoerd door ir. C Lely, die bekend zou worden om de Zuiderzeewerken.
Lely was toen minister van minister van Waterstaat, Handel en Nijverheid; een ministerie van Sociale Zaken bestond nog niet.
De uitkering bedroeg 70 procent van het loon, tenzij dit meer was dan een bepaalde plafondwaarde.
In 1921 is de wet uitgebreid tot alle bedrijfstakken.
Alleen de land- en tuinbouw, zeevaart en zeevisserij kregen eigen ongevallenwetten.
De Ongevallenwet fungeerde tot 1967.
De Gezondheidswet is een Nederlandse wet die werd aangenomen door het parlement in 1901 tijdens het kabinet-Pierson.
in 1941 werd er een zorgverzekering, een verplichte ziektekostenverzekering voor loontrekkers met een inkomen onder een bepaald bedrag, in het leven geroepen die door erkende ziekenfondsen moest worden uitgevoerd.
Hierdoor werden ziekenfondsen in plaats van private instellingen uitvoeringsorganen van een publiekrechtelijke regeling.
De zorg werd hierdoor voor een groot gedeelte gratis. De kosten werden opgebracht uit de algemene middelen.
In 2006 werd begonnen met de uitverkoop van de zorg.
Overheidsorganen werden vervangen door particuliere instelling met meerdere directeuren met een vet salaris
Gratis verzekerd was er niet meer bij.
Het werd omgezet naar een verplichte verzekering bij een particulier bedrif dat in de loop der jaren bijna, in ieder geval voor de laagstbetalde, onbetaalbaar werd, waarbij je ook nog een bij een heleboel behandelingen 'bij' moet betalen.
(Ik ben al een flink aantal jaren weg uit Nederlans dus al er van hierboven iets niet klopt, laat het me weten)
De socialistische opvatting van de zorgverzekering.
Het Sovjetsysteem streefde naar universele, vrije toegang tot basisgezondheidszorg .
Deze werd centraal gepland volgens strikte normen.
Het doel was om in alle delen van de Sovjet-Unie diensten van uniforme kwaliteit te leveren.
---------------------
Uit het American Journal of Public Health Association:
De essentie van het Sovjet-gezondheidssysteem
Het lijkt mij dat de volgende vier punten de meest karakteristieke kenmerken van het Sovjet-gezondheidssysteem vertegenwoordigen:
(1) Medische zorg is gratis en daarom voor iedereen beschikbaar.
(2) Het voorkomen van ziekten staat op de voorgrond van alle gezondheidsactiviteiten.
(3) Alle gezondheidsactiviteiten worden geleid door centrale organen, de Volkscommissariaten voor Gezondheid, met als resultaat dat
(4) de gezondheid op grote schaal kan worden gepland. . .
De socialistische staat verklaarde dat de gezondheid van het volk essentieel is voor het welzijn van een natie.
Als een samenleving succesvol wil functioneren, heeft ze gezonde leden nodig.
Bovendien is gezondheid een van de goederen van het leven waarop de mens recht heeft.
Waar dit concept ook heerst, is het logische gevolg dat alle maatregelen voor de bescherming en het herstel van de gezondheid voor iedereen gratis toegankelijk zijn.
Geneeskunde wordt een publieke functie van de staat. . . .
Op 13 november 1917, slechs vijf dagen na de revolutie, vaardigde de Sovjetregering het volgende decreet uit:
''Het Russische proletariaat heeft op zijn banieren 'Volledige sociale verzekering voor loonarbeiders' gezet, evenals voor de armen in de stad en op het platteland.
- De tsaristische regering van landeigenaren en kapitalisten slaagde er niet in om aan de eisen van de arbeiders in dit opzicht te voldoen.
- De arbeiders- en boerenregering kondigt aan de arbeidersklasse van Rusland en aan de armen in de steden en op het platteland aan dat zij onmiddellijk decreten zal voorbereiden over sociale verzekeringen in overeenstemming met de ideeën van de arbeiders.
- Verzekering voor alle loontrekkenden, zonder uitzondering, en voor de armen in de stad en op het platteland.
- Een verzekering die alle vormen van invaliditeit dekt, zoals ziekte, letsel, invaliditeit, ouderdom, moederschap, weduwschap, weeshuis en werkloosheid.
- De totale kosten van de verzekering komen ten laste van de werkgever.
- Volledige compensatie bij arbeidsongeschiktheid of werkloosheid.
- De verzekerde heeft volledige zeggenschap over de verzekeringsinstellingen''.
Er kan geen twijfel over bestaan dat het Sovjet-systeem van sociale verzekering oneindig veel beter is dan elk verzekeringssysteem in kapitalistische landen.
De kosten zijn wat ze zouden moeten zijn, onderdeel van de productiekosten.
De voordelen zijn oneindig veel groter dan onder elk ander verzekeringssysteem.
De werknemer is verzekerd van volledige medische zorg, hij krijgt sociale zekerheid.
Hij heeft er recht op omdat hij tenslotte de waarden creëert die zo'n systeem mogelijk maken. . . .
Een ander zeer kenmerkend kenmerk van de Sovjetgeneeskunde is dat het het traditionele onderscheid tussen preventieve en curatieve geneeskunde heeft afgeschaft.
In feite is het hele systeem gebouwd op het idee van preventie.
Profylaxe staat op de voorgrond van alle medische overwegingen.
Dit wordt uitgedrukt in het programma van de Communistische Partij:
''De Communistische Partij van de Sovjet-Unie zal haar volksgezondheidsbeleid baseren op een uitgebreide reeks gezondheids- en sanitaire maatregelen die gericht zijn op het voorkomen van de ontwikkeling van ziekten', en het statuut van 1921 dat de activiteiten van het Russische Commissariaat voor Volksgezondheid reguleerde, maakte dat orgaan 'verantwoordelijk voor alle zaken die de gezondheid van het volk betreffen, en voor het vaststellen van alle voorschriften die deze bevorderen, met als doel de gezondheidsnormen van de natie te verbeteren en alle omstandigheden die schadelijk zijn voor de gezondheid af te schaffen.'' . . .
Het algemene idee is om de mens medisch te begeleiden, op een discrete en onopvallende manier, vanaf het moment van de conceptie tot het moment van de dood.
Medische werkers en medische instellingen worden geplaatst waar iemand, in de loop van zijn leven, wordt blootgesteld aan gevaren.
Medisch toezicht begint bij de zwangere vrouw en de vrouw in het kraambed, gaat verder met de zuigeling, het kind in de voorschoolse en schoolgaande leeftijd, de adolescent en ten slotte de man en vrouw op het werk.
Dit is een geheel nieuwe medische houding.
Het is het resultaat van de nieuwe sociale orde en de onderliggende filosofie.
Het is socialistische geneeskunde.
De Sovjetmaatschappij is een collectieve maatschappij zonder klassen, waarin alle leden naar één gemeenschappelijk doel neigen.
Het is als één groot organisme, harmonieus opgebouwd.
Als één lid lijdt, beïnvloedt en schaadt dit het hele organisme, dat zichzelf uiteraard zal beschermen tegen al dergelijke gebeurtenissen.
Medische dienstverlening wordt een functie van het collectief. En dat is wat telt. . . .
Maar meer dan dit: alle overheidsinstanties zijn bondgenoten. Ze werken allemaal naar hetzelfde doel toe.
Er is geen mystiek doel om te bereiken, er zijn geen nationalistische of imperialistische programma's om te vervullen.
De staat heeft maar één doel: het bevorderen van het welzijn van het volk, van alle mensen, zonder onderscheid; het verhogen van de materiële en culturele standaard van de bevolking; het bevrijden van de mens van de banden van armoede, van onwetendheid en ziekte.
Dit en alleen dit rechtvaardigt het bestaan van de staat.
In zo'n staat is het gezondheidsprogramma een onderdeel van het grote programma van de natie.
De arts is de specialist die verstand heeft van ziektes, en hij werkt aan de vervulling van het algemene plan zij aan zij met de andere ambtenaren. . . .
In juni 1918 werd het Volkscommissariaat voor Volksgezondheid opgericht.
Voor het eerst in de geschiedenis van de geneeskunde leidde een centraal orgaan het gehele gezondheidswerk van een natie.
De eerste Volkscommissaris voor Volksgezondheid was Nikolaj Aleksandrovitsj Semasjko, een goede vriend van Lenin.
Geboren in 1874 had hij het leven van de revolutionairen geleid, was gearresteerd en verbannen, was in 1907 geëmigreerd, had met Lenin in Genève en Parijs gewoond en gewerkt, zich voorbereidend op de komende taken.
Hij keerde na de Februarirevolutie terug naar Rusland en speelde een belangrijke rol bij de oprichting van het nieuwe commissariaat aan het hoofd waarvan hij twaalf jaar bleef.
De taak was gigantisch.
De gehele openbare gezondheidsdienst moest worden gereorganiseerd langs nieuwe lijnen.
De hele natie moest worden gemobiliseerd om de verwoestende epidemieën te bestrijden.
Al in 1918 werden in de steden en grotere dorpen arbeiderscomités opgericht om epidemieën te bestrijden.
Hun taak was om huisvesting en openbare instellingen te inspecteren, mensen te leren hoe ze schoon moesten zijn, zeep te verspreiden en de luis te bestrijden.
De partij, de vakbonden, vrouwenorganisaties en jongerenorganisaties, al deze groepen sloten zich aan bij de strijd tegen ziekten.
Het was niet alleen een strijd voor gezondheid, maar ook voor socialisme.
Zoals Lenin ooit in 1919 zei: 'het socialisme zal de luis verslaan, of de luis zal het socialisme verslaan.'
Het socialisme was overwinnaar en dat was te danken aan de gezamenlijke inspanningen van de gehele werkende bevolking die vocht onder leiding van het Commissariaat voor Volksgezondheid. . . .
Ondanks de ongunstige omstandigheden in de beginjaren begon het systematisch geplande werk van het Commissariaat al op de allereerste dag en werden de fundamenten van de socialistische geneeskunde gelegd in de stormachtige jaren van de Burgeroorlog. . . .
Er werd een netwerk van medische posten gecreëerd die medische diensten verleenden aan moeder en kind en aan de werkende bevolking in de stad en op het platteland.
De sanatoria en gezondheidsoorden, ooit het voorrecht van de rijke weinigen, werden overgedragen aan het volk. . . .
Het Commissariaat voor Gezondheid controleerde in het begin het gezondheidswerk van het gehele grondgebied dat onder Sovjetjurisdictie viel.
Tijdens en na de Burgeroorlog werden nationale Sovjetrepublieken gecreëerd en op 30 december 1922 riep het eerste All-Union Congres van Sovjets de oprichting van de Sovjet-Unie uit.
De Grondwet die in 1923 werd geratificeerd, stelde Gezondheidscommissariaten in alle deelrepublieken in. . . .
In kapitalistische landen is het werk in de gezondheidszorg per definitie lukraak.
De verschillende gezondheidsafdelingen hebben uiteraard hun eigen programma's en staats- of particuliere gezondheidsorganisaties kunnen besluiten een campagne te starten om een bepaalde groep ziekten te bestrijden.
Maar deze inspanningen worden niet gecoördineerd en er is net zoveel verschil tussen een kapitalistisch en Sovjet-gezondheidsprogramma als tussen een kapitalistisch en Sovjet-budget.
Bovendien ontsnapt curatieve geneeskunde aan controle en kan daarom niet worden gepland.
In de Sovjet-Unie worden 5-jarenplannen en jaarlijkse plannen opgesteld.
Het hele werk van de natie is gepland en het gezondheidsplan is een onderdeel van het algemene plan. . . .
Toen ik in 1936 in Rusland was, werd het derde Vijfjarenplan net voorbereid en waar ik ook ging, trof ik de mensen druk bezig met het werken aan hun plan.
De plannen worden niet alleen besproken onder de specialisten, dat wil zeggen de medische werkers, maar ook in de fabrieken en op de boerderijen, onder de werkende bevolking in het algemeen.
Het gaat om de gezondheid van de mensen en het is duidelijk dat geen enkel gezondheidsplan kan worden uitgevoerd zonder hun actieve medewerking.
Daarom is het alleen maar logisch dat hun stem gehoord moet worden. . . .
De Sovjet-Unie was het eerste land dat ooit probeerde de geneeskunde te socialiseren, het eerste land dat de bescherming van de gezondheid van alle mensen beschouwde als een publieke functie van de staat.
Er moet nog veel worden bereikt op het gebied van de volksgezondheid, en niemand weet dat beter dan de mannen die verantwoordelijk zijn voor het werk.
Ik ben me ook terdege bewust van de huidige tekortkomingen in de Sovjetgeneeskunde.
Er is nog steeds een ernstig tekort aan artsen, aan alle categorieën medisch personeel en aan medische voorzieningen, met name in plattelandsdistricten.
Er zijn nog steeds slechte instellingen, slecht uitgerust en slecht beheerd. In Rusland, zoals elders, kun je bureaucraten en dwazen vinden en mensen die graag de weg van de minste weerstand kiezen.
Maar deze tekortkomingen worden vrijelijk gezien en erkend.
Ze worden openlijk besproken en er worden middelen en manieren gezocht om ze te overwinnen - niet op een onzeker moment in de toekomst, maar op een bepaalde datum volgens plan. . . .
Niemand kan ontkennen dat de Sovjetgeneeskunde, in de korte periode van twintig jaar en onder de meest moeilijke omstandigheden, de test heeft doorstaan en krachtige maatregelen heeft gecreëerd voor de bescherming van de gezondheid van het volk.
Het heeft aangetoond dat socialisme ook op medisch gebied werkt, en dat het goed werkt, zelfs nu, in de vroege beginjaren van de socialistische staat. Het is een systeem dat vol belofte is voor de toekomst - voor een zeer nabije toekomst. . . .
Ik ben tot de conclusie gekomen dat wat er vandaag de dag in de Sovjet-Unie gebeurt, het begin is van een nieuwe periode in de geschiedenis van de geneeskunde.
Alles wat tot nu toe is bereikt in vijfduizend jaar medische geschiedenis, vertegenwoordigt slechts een eerste tijdperk: de periode van curatieve geneeskunde.
Nu is er een nieuw tijdperk, de periode van preventieve geneeskunde, begonnen in de Sovjet-Unie.
Comments
Post a Comment