Lenin: We moeten het kapitalisme met hun eigen wapens verslaan. Wij zijn sterker.
In oktober 1921 kwam de Sovjet Unie en de regerende Communistische partij voor een zwaar dilemma te staan.
Het invoeren van een socialistisch/communistisch bewind betekent dat individuen geen eigendommen kunnen hebben die gebruikt worden om anderen voor je zich laten werken en waarvan de winst in de zakken van de eigenaar verdwijnt.
Bij het invoeren van het socialisme in de Sovjet Unie werd in snel tempo alle grond tot staatseigendom verklaard.
Collecteve boerderijen onder controle van de staat werden gesticht, en de nieuw op te richten fabrieken en andere industrie werd direct staatseigendom
De boeren werden niet gedwongen om hun bedrijf op te geven, maar konden op eigen wens doorwerken.
De praktijk wees uit dat de zelfstandige boeren een voor een hun bedrijf overdroegen aan de staat omdat zelfstandig doorwerken op zo een kleine schaal niet levensvatbaar bleek.
Bovenstaande zinnen over nationalisatie zijn echter veel belangrijker dan menigeen op het eerste gezicht denkt.
Om bovenstaande, wat in de praktijk in de Sovjet Unie heeft plaatsgevonden, samen te vatten en te projecteren op het kapitalisme betekent dit volgens Lenin;
Als het socialistische krachten van staatseigendommen groot en sterk genoeg zijn zal dat het kapitalisme overvleugelen en tot overgave dwingen.
Dat is echter een te eenvoudige conclusie voor een groot probleem, want met de kapitalisten moeten we rekening houden met meerdere maatregelen dan alleen nationalisatie.
De kapitalistische plunderaars hadden immers in ruim 2000 jaar een enorm en machtig rijk gesticht ten koste van de lokale bevolkingen in veel landen en de grondstoffen onder hun beheer gelaatst..
De echte kapitalisten, de 1% dus, waren echter nooit tevreden en probeerde de bevolking tot het bot uit te persen.
Iets waarvan je kon voorspellen dat deze slachtofers ooit tot een opstand zouden komen.
Ook het niet terug laten vloeien van een deel van hun superwinsten in de landbouw en industrien die de landelijke economien draaiende houden, had ernstige gevolgen voor de economie, bracht bittere armoede onder de bevolking en leidde tot crississen en oorlogen, waarbij de Elite ook nog eens de vetste brokken van elkaar probeerden te stelen..
De crisissenen waren echter eenvoudig op te lossen met oorlogen. Na zo'n oorlog werd het geld (dus de schulden) waardeloos verklaard, nieuw geld ingevoerd en het kapitalistische Monopoliespel kon opnieuw beginnen.
Maar we kunnen niet alleen over de negatieve zaken van het kapitalistische systeem spreken, al moeten we daar heel voorzichtig over zijn.
Onze hedendaagse levensstandaard en alle ''luxe'' zijn bereikt onder dit systeem.
Ik leg speciaal de nadruk op ''onder dit systeem'' en zeg bewust niet ''dank zij dit systeem''
De wetenschappers, denkers, technici en uitvinders onder ons blijven doordenken en experimenteren, onder welk systeem ze ook leven.
Zag de kapitalist winst in een van de vernieuwingen werd het plan uitgevoerd en ''op de markt'' gebracht.
Zag de kapitalist er geen winst in dan ging het plan of de uitvinding, hoe belangrijk het ook voor de mens was, rechtstreeks de vuilnisbak in.
We kunnen dus stellen dat ons levensstandaard is bereikt niet dankzij, maar ondanks het kapitalisme.
Het kapitalisme werkte als een grote rem voor zaken die het belang van de bevolking diende.
Maar ........ hoor ik u denken, het is toch veel beter voor de bevolking geworden?
Inderdaad, met de opkomst van de vakbonden en de strijd die de arbeiders daarna geleverd hebben, heeft het kapitalisme vele toezeggingen moeten doen om niet van hun troon gestoten te worden.
Het is zeker dat als de Aarde, zeg maar 300 jaar, Socialistisch zou zijn geweest, geweest, dat we nu een levensstandaard hadden gekend die we ons niet eens voor kunnen stellen en waarvan we alleen kunnen dromen.
We hoeven daarvoor alleen maar naar de ontwikkelingen in China te kijken.
Maar op China komen we later terug, eerst zullen we Socialisme of Kapitalisme wat meer uitdiepen.
--------------------------------
Op een Partijcongres, gehouden van 17 tot 22 oktober in Moskou 1921 hield Lenin, de stichter van de Sovjet Unie, een redevoering over de Het Nieuw Economisch Beleid (NEP). Dit congres werd bijgewoond door 307 afgevaardigden.
Lenin begreep dat de politiek van de meer-jarenplanning best zou kunnen werken binnen een groot land als de Sovjet Unie en wat ook bewezen werd met de vijf-jarenplannen die onder Stalin werden uitgevoerd, maar dat het geen streven was om het communisme ''in een enkel land'' in meerdere landen te realiseren, want dat zou voor verreweg voor de meeste landen onhaalbaar zijn.
Lenin kwam in 1921 met een revolutionair plan, het Nieuwe Economidche Belleid (de NEP).
Het realistische idee hierachter is dat het communisme pas ingevoerd kon worden als het kapitalisme verslagen was of in ieder geval zo ver teruggedrongen dat het geen gevaar meer opleverde.
In de tussentijd moest er voor een soort van overgangsperiode gezorgd worden.
Doorgaan met een vergaand socialisme in de Sovjet Unie, zorgde, met goed beleid, geen echt gevaar voor de weg naar het communisme, maar daarmee was het kapitalisme niet verslagen en zou een gevaar blijven door hun sterke bewapening en de reeds bestaande beruchte infiltratie, die tijdens de oorlog geperfectioneerd werd onder de naam OSS.
--------------------------------------
Redevoering over de NEP door Lenin gehouden in Moskou op Van 17 tot 22 oktober 1921.
De bolsjewieken legden het uit aan het hele volk, in onze theoretische en in de literatuur wordt duidelijk de nadruk gelegd op de noodzaak van een langdurige, complexe overgang door middel van socialistische boekhouding en controle van de kapitalistische samenleving (en hoe minder ontwikkeld deze is hoe langer de overgang zal duren) naar zelfs maar een van de benaderingen van de communistische samenleving.
-----------------------
Dat is wat onze lijn moet zijn, dat is de reden waarom (onder andere) we hebben het Nieuwe Economische Beleid nodig.
Lenin 2021: Ga aan de slag, jullie allemaal! Je zult kapitalisten hebben naast u, met inbegrip van buitenlandse kapitalisten, concessiehouders en Pachters.
Ze zullen winst uit je persen ten bedrage van honderden procenten; ze zullen zichzelf verrijken door te werken naast je. Laat ze.
Ondertussen leer je van hen de zaak van het runnen van de economie, en alleen als je dat doet zul je in staat zijn om een communistische republiek op te bouwen.
Aangezien we moeten noodzakelijkerwijs snel leren, elke laksheid in dit opzicht is een ernstige criminaliteit.
En we moeten deze training ondergaan, deze zware, strenge en soms zelfs wrede training, omdat we geen andere uitweg.
--------------------------
We hebben het hier dus over de deels open marktpolitiek, onder controle van de communistische partij.
Onder de NEP mochten boeren er weer een eigen bedrijfje op na houden.
De boeren mochten hun overschotten, na betaling van belasting in natura, op de vrije markt brengen.
Ook in de handel en de lichte industrie kregen particulieren meer mogelijkheden.
De zware industrie, het bankwezen, het transport en de buitenlandse handel , bleven stevig in handen van de staat.
Tijdens de NEP werd het beheer van de genationaliseerde industrie gegeven aan trusts.
Deze trusts waren samenwerkingsverbanden van een aantal fabrieken. Er waren gemiddeld 10 bedrijven per trust.
Iedere trust had een eigen vermogen en een eigen bestuur.
De winst werd afgedragen aan de overheid.
De grootste trusts waren in de textielindustrie en de metaalindustrie.
De grootste trust in de textielindustrie had ongeveer 50.000 werknemers.
Veel communisten waren echter van mening dat met de NEP te veel werd afgeweken van de communistische idialen en zij zagen met lede ogen aan hoe boeren zich als kleine ondernemers konden ontwikkelen.
De grootste angst was dat het kapitalisme weer voet aan de grond zou kunnen krijgen in de Sovjet Unie.
Het Centraal Comité van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie zag de NEP als een tijdelijke concessie.
Grigori Zinovjev, voorzitter van de Commuistische Internationale, beschreef de NEP als “een tijdelijke afwijking, een tactische terugtrekking, bedoeld om het land klaar te maken voor een nieuwe en beslissende aanval van de arbeiders aan het front tegen het internationale kapitalisme”.
De kleinschalige invoering waar Lenin aan dacht bleek echter onvoldoende te zijn om het internationale kapitalisme in haar ziel te raken.
Het gebeurde zelf dat de productie te laag bleef om alle stadsmensen te voeden.
De prijzen stegen op sommige gebieden zelf meer dan het inkomen.
Er werden maatregelen genomen om deze scheve verhouding weer recht te trekken.
Er werd besloten om maximumprijzen vast te leggen.
In oktober 1923 was de economische situatie verbeterd doordat de industriële productprijzen daalden.
Tegelijkertijd was de oogst goed en de export van landbouwproducten hoog.
De industrie kon stilliggende fabrieken voor het eerst sinds de Russische Revolutie opstarten.
De prijzen van landbouwproducten en fabrieksproducten gingen naar elkaar toe.
De werkloosheid nam af en de lonen stegen.
Volgens officiële cijfers was de industriële productie in 1924 ongeveer 2,5 keer zo groot als in 1920.
Monetair beleid
Er werd er een nieuwe staatsbank opgezet die een fonds met edelmetalen en vreemde valuta beheerde, waarmee de nieuwe geldeenheid Tsjervonets kon worden uitgegeven.
Dit betekende de gedeeltelijke terugkeer naar de gouden standaard. De tsjervonets werd in oktober 1922 ingevoerd en was evenveel waard als tien goudroebels in het Tsarenrijk.
(Opmerking: Na de ruilhandel is de waardebepaling overgenomen door de Amerikaanse Dollar.. tot de dag van vandaag zien we landen goud en andere edele metalen inkopen om de eigen handel niet hun waarde te zien verliezen.
Door de opkomst van de dollar van het roofland VS konden de kapitalisten andere landen dwingen om hun waardeproductien niet in goud te bepalen en te betalen, maar in Dollars.
Aan deze misdaad zien we nu snel een einde komen met de invoering van de BRICS.)
De tegenwaarde van een Tsjervonet was dus niet bedoeld als waarde voor salaris en prijzen maar voor de inkomsten van buitenlandse valuta voor de internationale handel'
Een beurshandelaar kan u dat beter uitleggen dan ik.
De Tsjervonets was alleen bestemd voor de grootindustrie en groothandel die te maken hadden met import en export.
De sovjetroebel bleef het wettige betaalmiddel voor de binnenlandse markt.
Tussen de roebel en de tsjervonets bestond geen wettelijke waardeverhouding.
Een econoom/beurshandelaar kan u dat beter uitleggen dan ik.
De door de NEP ingestelde mogelijkheid tot het in het zelfstandig 'Boeren' leidde echter tot onbegrip bij de kleinzelfstandigen.
In februari 1924 werden ter compensatie goudroebelbiljetten ingevoerd.
In tegenstelling tot wat de naam suggereert, was er voor de goudroebelbiljetten geen gouddekking voorgeschreven maar kreeg voor de bedrijfjes een hogere handelswaarde.
De uitgifte van de goudroebel was maximaal de helft van het totaal der in omloop zijnde sovjetroebels.
In het midden van 1924 werden de oude sovjetroebels afgeschaft.
Einde van de NEP
De uitvoering van de NEP bleek niet zoals verwacht werd.
Stalin was vanaf het begin niet enthousiast over de invoering van de NEP. Hij steunde het experiment wel zoveel mogelijk, niet in het minst omdat hij zijn vriend en strijdmakker Lenin niet in de steek wilde laten.
Nadat Lenin in januari 1924 was overleden kon hij de maatregelen nemen om de verslechteringen te herstellen.
Hij besloot in 1928 tot de afschaffing van de NEP en het invoeren van het eerste Vijfjarenplan.
Volgens Stalin was de afschaffing van de NEP noodzakelijk omdat de arme boeren en “koelakken” grote hoeveelheden graan hadden verstopt om de prijs te laten stijgen.
Stalin liet onder andere met groot succes de landbouw in de Sovjet-Unie collectiviseren, dat de economie en de levensstandaard met grote sprongen vooruit hielp.
Het ideen van Lenin om de NEP in te stellen bleek later een gouden idee geweest ondanks het mislukken van dit experiment.
Maar daarover later.
V. I. Lenin
Toespraak tijdens een plenaire sessie Van
De Sovjet-Unie van Moskou[1]
20 november 1922
Geschreven: 21 november 1922
Eerste publicatie: Pravdanr. 263,; 21 november 1922; Bron
: Lenin's Collected Works, 2nd English Edition, Progress Publishers, Moskou, 1965, Deel 33, pagina's 435-443
Vertaald: David Skvirsky en George Hanna
Transcriptie\HTML Opmaak: David Walters & R. Cymbala
Auteursplicht: V. I. Lenin, Internetarchief (www.marx.org), 2002. Toestemming wordt verleend om dit document te kopiëren en/of te verspreiden onder de voorwaarden van de GNU Free Documentation License
(Stormachtig applaus. "De Internationale" wordt gezongen.
Kameraden, het spijt me ten zeerste en ik verontschuldig me dat ik niet eerder naar uw zitting heb kunnen komen. Voor zover ik weet was u een paar weken geleden van plan mij de gelegenheid te geven de Sovjet van Moskou bij te wonen. Ik kon niet komen omdat ik na mijn ziekte vanaf december geruime tijd arbeidsongeschikt was, om de vakterm te gebruiken, en door deze verminderde arbeidsgeschiktheid mijn huidige adres van week tot week moest uitstellen. Een zeer aanzienlijk deel van mijn werk, dat ik, zoals u zich zult herinneren, eerst op kameraad Tsyurupa en vervolgens op kameraad Rykov had gestapeld, moest ik ook nog op kameraad Kamenev stapelen. En ik moet zeggen dat hij, om een vergelijking te gebruiken die ik al heb gebruikt, plotseling met twee lasten werd belast. Hoewel, om de vergelijking voort te zetten, moet worden gezegd dat het paard een uitzonderlijk bekwaam en ijverig paard is gebleken. (Applaus) Maar het is niet de bedoeling dat iemand twee ladingen sleept, en ik wacht nu ongeduldig op de terugkeer van de kameraden Tsyurupa en Rykov, en we zullen het werk tenminste een beetje eerlijker verdelen. Wat mijzelf betreft, gezien mijn verminderde vermogen om te werken, kost het mij veel meer tijd om de zaken te onderzoeken dan mij lief zou zijn.
In december 1921, toen ik helemaal moest stoppen met werken, was het einde van het jaar. We waren bezig met de overgang naar de Nieuwe Economische Politiek en toen al bleek dat we, hoewel we in het begin van 1921 aan deze overgang waren begonnen, een vrij moeilijke, ik zou zeggen een zeer moeilijke overgang was. We zijn nu al meer dan achttien maanden bezig met deze overgang en je zou denken dat het tijd wordt dat de meerderheid nieuwe plaatsen inneemt en zich aanpast aan de nieuwe omstandigheden, met name die van de Nieuwe Economische Politiek.
Op het gebied van het buitenlands beleid hebben we op dat gebied de minste veranderingen ondergaan. We hebben de lijn voortgezet die we eerder hadden gevolgd, en ik denk dat ik met een gerust geweten kan zeggen dat we die vrij consequent en met enorm succes hebben gevolgd. Het is volgens mij niet nodig om daar in detail op in te gaan; de verovering van Vladivostok, de daaropvolgende demonstratie en de verklaring van de federatie die u onlangs in de pers las, hebben met de grootste duidelijkheid bewezen en aangetoond dat er in dit opzicht geen veranderingen nodig zijn. De weg die wij bewandelen is absoluut duidelijk en duidelijk afgebakend en heeft ons succes verzekerd tegenover alle landen van de wereld, hoewel sommige van hen nog steeds bereid zijn te verklaren dat zij weigeren met ons aan tafel te zitten. Niettemin zijn de economische betrekkingen, gevolgd door de diplomatieke betrekkingen, aan het verbeteren, moeten ze verbeteren en zullen ze zeker verbeteren. Elk land dat zich hiertegen verzet, loopt het risico te laat te komen en, misschien in sommige zeer belangrijke zaken, het risico in het nadeel te zijn. We zien dit nu allemaal, en niet alleen uit de pers, maar ook uit de kranten. Ik denk dat kameraden tijdens hun reizen naar het buitenland de veranderingen ook heel groot vinden. In dat opzicht zijn we, om een oude vergelijking te gebruiken, niet overgestapt op andere treinen of op andere vervoermiddelen.
Maar wat onze binnenlandse politiek betreft, de verandering die we in het voorjaar van 1921 aanbrachten, die nodig was door zulke buitengewoon krachtige en overtuigende omstandigheden dat er geen debatten of meningsverschillen onder ons over ontstonden – die verandering blijft ons enkele moeilijkheden bezorgen, grote moeilijkheden, zou ik zeggen. Niet omdat we twijfels hebben over de noodzaak van de ommekeer – daar bestaan geen twijfels over – niet omdat we twijfelen of de test van onze Nieuwe Economische Politiek de verwachte successen heeft opgeleverd. Ik kan dit met zekerheid zeggen, noch in de gelederen van onze partij, noch in de gelederen van de enorme massa van niet-partijgebonden arbeiders en boeren.
In die zin levert het probleem geen problemen op. De moeilijkheden die we ondervinden, komen voort uit het feit dat we voor een taak staan waarvan de oplossing heel vaak de diensten van nieuwe mensen, buitengewone maatregelen en buitengewone methoden vereist. Er bestaan nog steeds twijfels onder ons of dit of dat juist is. Er zijn veranderingen in de ene of de andere richting. En het moet gezegd worden dat beide nog geruime tijd zullen doorgaan. "Het nieuwe economische beleid!" Een vreemde titel. Het werd een Nieuw Economisch Beleid genoemd omdat het de zaken terugdraaide. We trekken ons nu terug, gaan als het ware terug; Maar we doen dit om, na eerst ons terug te trekken, een vliegende start te maken en een grotere sprong voorwaarts te maken. Het was alleen op deze voorwaarde dat we ons terugtrokken bij het voortzetten van onze Nieuwe Economische Politiek. Waar en hoe we ons nu moeten hergroeperen, aanpassen en reorganiseren om na onze terugtocht een zeer hardnekkig offensief te beginnen, weten we nog niet. Om al deze operaties goed uit te voeren moeten we, zoals het spreekwoord zegt, niet tien maar honderd keer kijken voordat we springen. We moeten dit doen om het hoofd te bieden aan de ongelooflijke moeilijkheden die we tegenkomen bij het omgaan met al onze taken en problemen. U weet heel goed welke offers er zijn gebracht om te bereiken wat is bereikt; je weet hoe lang de burgeroorlog heeft geduurd en hoeveel moeite het heeft gekost. Welnu, de verovering van Vladivostok heeft ons allemaal (hoewel Vladivostok ver weg is, het is tenslotte een van onze eigen steden) (langdurig applaus) laten zien dat iedereen zich bij ons wil aansluiten, om deel te nemen aan onze prestaties. De Russische Socialistische Federatieve Sovjetrepubliek strekt zich nu uit van hier tot daar. Dit verlangen heeft ons zowel bevrijd van onze burgerlijke vijanden als van de buitenlandse vijanden die ons aanvielen. Ik heb het over Japan.
We hebben een vrij duidelijke diplomatieke positie verworven, die door de hele wereld wordt erkend. Jullie zien het allemaal. Je ziet de resultaten, maar hoeveel tijd hadden we nodig om het te krijgen! We hebben nu de erkenning van onze rechten door onze vijanden verkregen, zowel op economisch als op handelsgebied. Dit wordt bewezen door het sluiten van handelsovereenkomsten.
We kunnen begrijpen waarom wij, die anderhalf jaar geleden de weg van het zogenaamde Nieuwe Economische Beleid zijn ingeslagen, het zo ongelooflijk moeilijk vinden om op die weg vooruit te gaan. We leven in een land dat zo zwaar is verwoest door oorlog, uitgeschakeld voor zoiets als de normale levensloop, in een land dat zoveel heeft geleden en doorstaan, dat we willens en wetens al onze berekeningen beginnen met een heel, heel klein percentage - het vooroorlogse percentage. We passen deze maatstaf toe op de omstandigheden van ons leven, we doen dat soms heel ongeduldig, verhit, en eindigen altijd met de overtuiging dat de moeilijkheden enorm zijn. De taak die wij ons op dit gebied hebben gesteld, lijkt des te omvangrijker omdat wij haar vergelijken met de stand van zaken in een gewoon burgerlijk land. Wij hebben ons deze taak gesteld omdat wij begrepen dat het geen zin had te verwachten dat de rijke mogendheden ons de hulp zouden verlenen die gewoonlijk onder dergelijke omstandigheden wordt verleend. [3]
Na de burgeroorlog zijn we bijna onderworpen geweest aan een boycot, dat wil zeggen dat ons is verteld dat de economische banden die in de kapitalistische wereld gebruikelijk en normaal zijn, in ons geval niet zullen worden gehandhaafd.
Er zijn meer dan achttien maanden verstreken sinds we de Nieuwe Economische Politiek hebben ingevoerd, en er is zelfs een langere periode verstreken sinds we ons eerste internationale verdrag hebben gesloten. Niettemin blijft deze boycot van ons door de hele bourgeoisie en alle regeringen voelbaar. We konden op niets anders rekenen toen we de nieuwe economische omstandigheden aannamen; Toch twijfelden we er niet aan dat we de verandering moesten doorvoeren en in ons eentje succes moesten behalen. Hoe verder we gaan, hoe duidelijker het wordt dat elke hulp die ons kan worden verleend, die ons door de kapitalistische machten zal worden verleend, deze toestand naar alle waarschijnlijkheid en in de overgrote meerderheid van de gevallen verre van zal elimineren, maar nog verder zal accentueren. "In je eentje", zeiden we tegen onszelf. "In zijn eentje" – wordt ons door bijna elk kapitalistisch land verteld waarmee we overeenkomsten hebben gesloten, waarmee we verbintenissen zijn aangegaan, waarmee we onderhandelingen zijn begonnen. En daar zit de bijzondere moeilijkheid. We moeten ons bewust worden van deze moeilijkheid. We hebben ons eigen politieke systeem opgebouwd in meer dan drie jaar werk, ongelooflijk hard werken dat ongelooflijk vol heldendom was. In de positie waarin we ons tot nu toe bevonden, hadden we geen tijd om te zien of we iets onnodig zouden verpletteren, geen tijd om te zien of er veel offers zouden zijn, want er waren offers genoeg, omdat de strijd die we toen begonnen (u weet dit heel goed en het is niet nodig om er bij stil te staan) een strijd op leven en dood was tegen het oude sociale systeem, waartegen we hebben gevochten om voor onszelf een recht op bestaan, op vreedzame ontwikkeling te smeden. En die hebben we gewonnen. Wij zijn het niet die dit zeggen, het is niet de verklaring van getuigen die ervan beschuldigd kunnen worden ons partijdig te gezind. Het is het getuigenis van getuigen die zich in het kamp van onze vijanden bevinden en die van nature partijdig zijn - echter niet in ons voordeel, maar tegen ons. Deze getuigen bevonden zich in het kamp van Denikin. Zij leidden de bezetting. En we weten dat hun partijdigheid ons zeer duur is komen te staan, ons kolossale vernietiging heeft gekost. We hebben allerlei verliezen geleden door hun toedoen, en hebben allerlei soorten waarden verloren, inclusief de grootste van alle waarden - mensenlevens - op een ongelooflijk grote schaal. Nu moeten we onze taken zeer zorgvuldig onder de loep nemen en begrijpen dat de belangrijkste taak zal zijn om onze eerdere verworvenheden niet op te geven. We zullen geen enkel van onze oude verworvenheden opgeven. (Applaus) Maar we staan ook voor een geheel nieuwe opgave; Het oude kan een regelrecht obstakel blijken te zijn. Het is zeer moeilijk om deze taak te begrijpen. Toch moet het begrepen worden, zodat we kunnen leren hoe we moeten werken wanneer het nodig is om onszelf om zo te zeggen binnenstebuiten te keren. Ik denk, kameraden, dat deze woorden en slogans begrijpelijk zijn, omdat jullie bijna een jaar, tijdens mijn gedwongen afwezigheid, in de praktijk, de taken die voorhanden zijn, op verschillende manieren en bij honderden gelegenheden hebben moeten spreken en denken, en ik ben ervan overtuigd dat jullie beschouwingen op dat punt maar tot één conclusie kunnen leiden. namelijk dat we vandaag de dag nog meer van de flexibiliteit moeten tonen die we tot nu toe in de burgeroorlog hebben gebruikt.
We mogen het oude niet opgeven. De reeks concessies die ons aanpassen aan de kapitalistische machten is een reeks concessies die hen in staat stellen contact met ons te leggen, hen een winst verzekert die soms misschien groter is dan het zou moeten zijn. Tegelijkertijd staan we slechts een klein deel van de productiemiddelen af, die bijna volledig in handen zijn van onze staat. Onlangs bespraken de kranten de concessie die werd voorgesteld door de Engelsman Urquhart, die tot nu toe bijna de hele burgeroorlog tegen ons is geweest. Hij placht te zeggen: "We zullen ons doel bereiken in de burgeroorlog tegen Rusland, tegen het Rusland dat het heeft aangedurfd ons dit en dat te ontnemen." En na dat alles moesten we met hem in onderhandeling gaan. Wij hebben ze niet geweigerd, wij hebben ze met de grootste vreugde op ons genomen, maar wij hebben gezegd: "Neemt u mij niet kwalijk, maar wij zullen niet opgeven wat wij hebben gewonnen. Ons Rusland is zo groot, onze economische mogelijkheden zijn zo talrijk, en we voelen ons gerechtvaardigd om uw vriendelijke voorstel niet af te wijzen, maar we zullen het nuchter bespreken, als zakenlieden." Het is waar dat er niets van ons eerste gesprek terecht kwam, omdat we om politieke redenen niet met zijn voorstel konden instemmen. We moesten het verwerpen. Zolang de Britten de mogelijkheid niet overwogen om deel te nemen aan de onderhandelingen over de Straat van de Dardanellen, hebben wij dit moeten afwijzen, maar onmiddellijk daarna moesten wij de zaak ten gronde gaan onderzoeken. We bespraken of het al dan niet voordelig voor ons was, of we baat zouden hebben bij het sluiten van deze concessieovereenkomst, en zo ja, onder welke omstandigheden het winstgevend zou zijn. We moesten het over de prijs hebben. Dat, kameraden, toont u duidelijk aan hoezeer onze huidige benadering van problemen zou moeten verschillen van onze vroegere benadering. Vroeger zei de communist: "Ik geef mijn leven", en dat leek hem heel eenvoudig, hoewel het niet altijd zo eenvoudig was. Nu staan wij communisten echter voor een heel andere taak. We moeten nu met alle dingen rekening houden, en ieder van jullie moet leren voorzichtig te zijn. We moeten berekenen hoe we in de kapitalistische omgeving ons bestaan kunnen verzekeren, hoe we kunnen profiteren van onze vijanden, die natuurlijk zullen onderhandelen, die nooit zijn vergeten hoe te onderhandelen en die op onze kosten zullen onderhandelen. Ook dat vergeten wij niet, en wij stellen ons niet in het minst voor dat commerciële mensen ergens in lammeren veranderen en ons, nadat ze in lammeren zijn veranderd, allerlei zegeningen voor niets aanbieden. Dat gebeurt niet, en we verwachten het ook niet, maar we rekenen erop dat wij, die gewend zijn om te vechten, een uitweg zullen vinden en in staat zullen blijken om handel te drijven, te profiteren en veilig uit moeilijke economische situaties te komen. Dat is een zeer moeilijke opgave. Dat is de taak waar we nu mee bezig zijn. Ik zou willen dat we ons duidelijk realiseren hoe groot de kloof is tussen de oude en de nieuwe taken. Hoe groot de afgrond ook is, we hebben tijdens de oorlog geleerd manoeuvreren en we moeten begrijpen dat de manoeuvre die we nu moeten uitvoeren, waar we nu middenin zitten, de moeilijkste is. Maar dan lijkt het onze laatste manoeuvre te zijn. We moeten onze kracht op dit gebied testen en bewijzen dat we meer hebben geleerd dan alleen de lessen van gisteren en niet alleen de basisprincipes blijven herhalen. Niets van dat alles. We zijn begonnen opnieuw te leren, en zullen op zo'n manier opnieuw leren dat we definitief en duidelijk succes zullen behalen. En het is ter wille van deze hernieuwde leer, denk ik, dat we elkaar opnieuw krachtig moeten beloven dat we onder de naam van de Nieuwe Economische PolitiekMaar op zo'n manier teruggekeerd dat hij niets van het nieuwe opgeeft, en toch de kapitalisten zulke voordelen geeft dat elke staat, hoe vijandig ook tegenover ons, gedwongen zal zijn contacten te leggen en met ons te onderhandelen. Kameraad Krasin, die vele gesprekken heeft gevoerd met Urquhart, het hoofd en de ruggengraat van de hele interventie, zei dat Urquhart, na al zijn pogingen om ons ten koste van alles het oude systeem op te dringen, door heel Rusland, met hem aan dezelfde tafel ging zitten met hem, met Krasin, en begon te vragen: "Wat is de prijs? Hoeveel? Voor hoeveel jaar?" (Applaus) Dit is nog ver verwijderd van het sluiten van concessieovereenkomsten en dus het aangaan van verdragsbetrekkingen die volkomen nauwkeurig en bindend zijn – vanuit het standpunt van de burgerlijke maatschappij – maar we kunnen nu al zien dat we er bijna zijn, er bijna zijn, maar nog niet helemaal zijn aangekomen. We moeten dat toegeven, kameraden, en niet opgeblazen zijn. We zijn nog ver verwijderd van het volledig bereiken van de dingen die ons sterk, zelfredzaam en kalm vertrouwen zullen maken dat geen enkele kapitalistische deal ons bang kan maken, kalm vertrouwend dat hoe moeilijk een deal ook is, we ze zullen sluiten, we zullen ze tot op de bodem uitzoeken en oplossen. Dat is de reden waarom het werk – zowel politiek als partijwerk – dat we op dit gebied zijn begonnen, moet worden voortgezet en dat is de reden waarom we moeten overstappen van de oude methoden naar geheel nieuwe.
We hebben nog steeds de oude machinerie en het is nu onze taak om die op een nieuwe manier te hervormen. Dat kunnen we niet meteen doen, maar we moeten ervoor zorgen dat de communisten die we hebben op de juiste plaats zitten. Wat wij nodig hebben is dat zij, de communisten, de machinerie die hen is toegewezen controleren, en niet, zoals bij ons zo vaak gebeurt, dat de machinerie hen controleert. We moeten er geen geheim van maken en er openhartig over spreken. Dat zijn de taken en de moeilijkheden waarmee we worden geconfronteerd - en dat op een moment dat we onze praktische weg zijn ingeslagen, dat we het socialisme niet moeten benaderen als een icoon die in feestelijke kleuren is geschilderd. We moeten de juiste richting inslaan, we moeten ervoor zorgen dat alles wordt gecontroleerd, dat de massa's, de hele bevolking, het pad dat we volgen controleren en zeggen: "Ja, dit is beter dan het oude systeem." Dat is de taak die wij onszelf hebben gesteld. Onze partij, een kleine groep mensen in vergelijking met de totale bevolking van het land, heeft deze klus geklaard. Deze kleine kern heeft zichzelf de taak gesteld om alles opnieuw te maken, en dat zal het ook doen. We hebben bewezen dat dit geen utopie is, maar een zaak waar mensen naar leven. We hebben dit allemaal gezien. Dit is al gebeurd. We moeten de dingen zo herscheppen dat de grote meerderheid van de massa's, de boeren en de arbeiders, zal zeggen: "Jullie zijn het niet die jezelf prijzen, maar wij. We zeggen dat je prachtige resultaten hebt bereikt, waarna geen intelligent persoon er ooit van zal dromen om terug te keren naar het oude." Zover zijn we nog niet. Daarom blijft NEP de belangrijkste, actuele en allesomvattende slogan van vandaag.We zullen geen enkele van de slogans vergeten die we gisteren hebben geleerd. We kunnen dat heel kalm zeggen, zonder de minste aarzeling, het tegen iedereen zeggen, en elke stap die we zetten, toont het aan. Maar we moeten ons nog steeds aanpassen aan het Nieuwe Economische Beleid. We moeten weten hoe we al zijn negatieve kenmerken kunnen overwinnen, tot een bepaald minimum kunnen beperken, die niet hoeven te worden opgesomd en die u heel goed kent. We moeten weten hoe we alles slim moeten regelen. Onze wetgeving geeft ons alle mogelijkheden om dat te doen. Zullen we in staat zijn om de zaken goed op gang te krijgen? Dat is nog lang niet geregeld. We maken een studie van de dingen. Elk nummer van onze partijkrant biedt u een dozijn artikelen die u vertellen dat in een bepaalde fabriek, die eigendom is van die en die, de huurvoorwaarden zus en zo zijn, terwijl in een andere, waar onze communistische kameraad de directeur is, de voorwaarden zus en zo zijn. Levert het winst op of niet, betaalt het zich terug of niet? We zijn tot de kern van de dagelijkse problemen doorgedrongen en dat is een geweldige prestatie. Socialisme is niet langer een kwestie van de verre toekomst, of een abstract beeld, of een icoon. Onze mening over iconen is hetzelfde, een heel slechte. Wij hebben het socialisme in het dagelijks leven gebracht en moeten hier zien hoe de zaken ervoor staan. Dat is de taak van onze tijd, de taak van onze tijd. Staat u mij toe af te sluiten met het vertrouwen uit te spreken dat hoe moeilijk deze taak ook mag zijn, hoe nieuw zij ook mag zijn in vergelijking met onze vorige taak, en hoe talrijk de moeilijkheden ook mogen zijn die zij met zich meebrengt, wij allen — niet in één dag, maar in een paar jaar — wij allen samen zullen vervullen, ongeacht de kosten, zodat NEP-Rusland een socialistisch Rusland zal worden. (Stormachtig, langdurig applaus.)
Eindnoten
[1] Lenin sprak in de avond van 20 november 1922 op de plenaire vergadering van de Moskouse sovjet, die met alle districtssovjets in Moskou een gezamenlijke vergadering hield. Dit was zijn laatste openbare toespraak.
[2] Het besluit van de Volksvergadering van de Republiek van het Verre Oosten op 14 november 1922 om zich bij de RSFSR aan te sluiten. Dit besluit werd op 15 november 1922 gepubliceerd. De volledige tekst van het besluit werd op 21 november 1922 in de kranten gepubliceerd, nadat Lenin zijn toespraak had gehouden.
[3] In het volledig verslag luidt de tekst verder: "en dat, zelfs als we rekening houden met de extreem hoge, laten we zeggen die en die rentevoet, die onder deze omstandigheden wordt opgelegd aan een land dat, om de geaccepteerde term te gebruiken, hulp krijgt. Eigenlijk zijn deze rentetarieven verre van hulp. Om het botweg te zeggen, ze zouden een veel minder beleefde term verdienen dan het woord hulp, maar zelfs deze gebruikelijke voorwaarden zouden voor ons zwaar zijn geweest."
Comments
Post a Comment